لکن ،این ،ملت...

بهمن که می آید آدم همینطوری الکی گاهی ناراحت می شود که چرا اینطور شد و ...

سفره ی گسترده :

بهمن که می آید آدم همینطوری الکی گاهی ناراحت می شود که چرا اینطور شد و چرا آنهمه امید و آرزو که مادران و پدران ما داشتند به مفتضحانه ترین شکلی بر باد رفت.گاهی هم "بهمن خونین جاودانی"می شنود و اگر مثل این گناهکار احساساتی باشد اشک توی چشمهایش جمع می شود و یواشکی پشت ظرف میوه قایم می شود و زر زر اشک می ریزد (این ترکیب زر زر اشک ریختن ساخته ی یکی از اقوام ما است که چندی است بر اثر افراط در مصرف تریاک و البته پیری مفرط رفته آن دنیا)خب می شود درباره ی این ماه جالب توجه کتابها نوشت و فیلم ها ساخت و شعرها گفت و جشنواره ها برگزار کرد و ویژه برنامه های تلویزیونی پر کرد و شکم چرانی ها فرمود و  پستهای وبلاگی ارسال کرد و عروسی ها گرفت و نانها قرض داد و خاطره ها تعریف کرد و...الخ.اما خلاصه اش  این است که سفره ی پربرکتی است این ماه بهمن که بقول عرفا هر کس بقدر وسع  و وسعتش از آن بهره می برد. یکی مثل محسن رفیق دوست می آید و برای بیست و هشت هزارمین بار خاطره ی سوار کردن امام خمینی را تعریف می کند(و البته فراموش نمی کند که هر دفعه جزئیات هیجان آور و رومانتیکی را به آن اضافه کند،مثل بوسیدن پای امام قبل از بیهوش شدن که امسال با تاکید ویژه ای تعریف شد)و برای این شیرین زبانی هایش صله های میلیاردی دریافت می کند...یکی هم مثل آن یاروی بدبخت مفلس شیره ای نازنینی که من می شناسم و شما نه ،مثنوی سی و چند بیتی درباب ورود امام ومی سراید بلکه ربع سکه ای از بهار آزادی برنده شود.

 

سیبیل دارها :

 بهمن که می اید بازار فیلمهای ژانر "سناتوری-ساواکی-طاغوتی-انقلابی" در تلویزیون رونق می گیرد .امیدوارم یک روز همت و توان پیدا کنم تا یک چیزی درباره ی این فیلمها (دست کم با همان سبک نشانه شناسانه ی سردستی) بنویسم.اما فعلا به همین بسنده می کنم که بدون استثنا در همه ی این فیلمها سیبیل نقش اساسی ایفا می کند.یعنی ساواکی و انقلابی و مسلمان و فرد خوب در سیستم بد و فرد خائن در گروه انقلابی همه سیبیل دارند. چند روز پیش یکی از این فیلمها را نشان داد(برای بیست و هشت هزارمین بار) که با کمال تعجب از میان سه شخصیت سکانس اولش یکی شان سیبیل نداشت.طوری که داشتم نگران صحت تحلیل خودم می شدم اما خیلی زود نیاز به تغییر چهره او(شخصیت بی سیبیل) را وادار کرد که سیبیل بگذارد. اینکه چرا قهرمانان این فیلمهای که اغلب شان در دهه ی شصت (پنج سال اول ؟)ساخته شده اند انقدر به سیبیل اهمیت می دهند و نه مثل سوپراستارهای قبل از پنج و هفت بی ریش و سیبیل اند و نه مثل قهرمانان اواخر دهه ی شصت و اوایل دهه ی هفتاد یک ریش جمع و جور دارند، بحثی است که حقیقتا می ترسم ادامه دادنش از راه به درم کند و چرت و پرت های تهمینه میلانیستی تحویل تان بدهم .ولی خب با قید احتیاط واجب و مستحب می گویم انگار در همه ی این فیلمها به شما می گویند این بازی(انقلاب) یک بازی پسرانه(مردانه؟) است ."بازی سیبیلوها"... حالا واقعا چنین بوده یا نه باید از تاریخدان ها پرسید. این فیلمها که چنین پیامی برای من می فرستند.

 

دست آوردهای انقلاب ما :

 ماه بهمن تقریبا همه ی مسئولین را به یاد دست آوردهای سالهای پس از انقلاب می اندازد.اما در واقع دست آوردهای سال گذشته (یا سال جاری) به نمایش گذاشته می شود .هرسال از ماه بهمن می توان به ژانر تبلیغاتِ در جریانِ مسئولین جمهوری اسلامی پی برد.طبیعتا بهمن امسال دست آورد هسته ای برجسته است.به عبارتی دست اوردهای انقلاب اسلامی همان است که دارد انجام می شود و قرار است انجام شود . انها نمی گویند این کار و آن کار و فلان و کار و بهمان کار را کرده ایم پس شما پسرها کار بدی نکردید که به جمهوری اسلامی رای داده اید . انها می گویند ما داریم این کار را می کنیم پس شما کار خیلی خوبی کردید که به جمهوری اسلامی رای دادید و اصلا چون شما آن کار خوب را کرده اید ما داریم این کار را می کنیم. همچنین از اینجا می توان تحریفی تاریخی را مشاهده کرد که حتی من هم متوجه اش می شوم . اینکه بهمن پنجاه و هفت را مساوی جمهوری اسلامی می گیرند در حالیکه در رسمی ترین تاریخ نوشته ها هم خوانده ایم که حدود دو ماه بعدش این انقلاب (بی شکل؟) به جمهوری اسلامی تبدیل شد.

 

لکن ،این ،ملت :

 هر چه می گذرد سخنان امام خمینی در بهشت زهرا بی معنی تر به نظر می رسد.هر سال من منتظرم که مسئولین صد او سیمای جمهوری اسلامی این سخنان را مضر به حال جمهوری اسلامی تشخیص بدهند و دیگر پخشش نکنند.اما طبیعتا چنین اتفاقی نمی افتد. در اینجا اما صرفا می خواهم به بخش بسیار کوتاهی از این سخنرانی تاریخی اشاره کنم .بخشی که تصور امام راحل را از ملت روشن می کند. یک جایی آن وسط مسط ها است که ایشان چیزی قریب به این مضمون می فرماید:{ اینها(دولت بختیار)خودشان را نماینده ی مردم می دانند اما "لکنْ، اینْ، ملتْ "} و هنگام ادای ترکیب "اینْ، ملتْ" دستشان را روبرویشان نگه می دارند و یک مقدار در جهت چپ و راست تکان می دهند که یعنی "ایناهاش ...اینا ملت هستند." ... اگر هم خیلی نخواهیم شاعرانه تحلیل کنیم(قبرستان=ملت)می توانیم از "اینْ،ملت " گفتن امام به این نکته راه ببریم که شخص ایشان و دیگر سران جمهوری اسلامی که پیرو راستین ایشان اند، از ملت تصور یک توده ی مستمع دارند .کسانی که در سرما و گرما که "سگ هم از لانه اش بیرون نمی آید" برای گوش دادن سخنان جمع می شوند.به عبارتی ملت همان چیزی است که از روی منبر دیده می شود و می شود با دست نشانش داد(به جهانیان،مخالفان،رقیبان ،ناقدان ،معاندان، منافقان، مجاهدان و ...الخ)...