سفر به انتهای شب: August 2007

گمان نمی کنم در دنیا کسی باشد که غلاف تمام فلزی را ندیده باشد. اگر هست و این نوشته را می خواند بدود برود ببیند...

اهداف و وسایل

یک. جمع کردن چیزها و چیدنشان روی میز و سپس دوباره جمع کردنشان. به معنای منفی‌اش طبعا.

دو. شاید همینجا (منظورم وبلاگ نیست، منظورم دقیقا همینجا است که برای نوشتن معرفیِ وبلاگ در نظر گرفته شده) مناسب‌ترین جا برای نوشتن باشد؛ دو حسن دارد: اول اینکه خبر نمی‌فرستد و عملا مخاطبی جز آنکه اتفاقی به دلایل دیگر این صفحه را باز کرده ندارد و در عین حال مطلقا بی‌مخاطب هم نیست؛ بالقوه امکان شنیده شدن دارد. دوم اینکه انباشته نمی‌شود؛ هربارفقط آخرین نسخه باقی می‌ماند.

- داشتند برنامه میریختند که درصورت جنگ کجا بروند و چطور و من گفتم اگر ایران اشغال شود میمانم ایران و میروم با یکی از پادوهای ایرانی‌تبار ارتش پیروزِ تازه به وطن بازگشته به میمنت ورودش چلوکباب میزنم و بعد هم خودم را و او را منفجر میکنم. به نظرچندان جدی نمیرسیدم ولی بودم. هستم.

- ترافیک سنگین داداچ‌های بیزینس‌کلاس آریایی در آتشکده. همه مخالف «اینها»،« این بی‌ناموسها».

- در فیلمی (فیلم خوبی نیست اسمش را نمیخواهم بگویم) پسر رفت به زمان گذشته یک چیزی را تغییر داد رفت آینده، دختر را دید کاملا از دست رفته و درهم‌شکسته. دختر گفت «هیچ چیز عوض نشده، هیچ چیز» و منظورش از لحاظ بدی بود. همه چیز به بدی سابق است در حالیکه سالها گذشته و باید بهای سن و سال و زوال جسمی، کنار رفتن ترسهای کودکی و نوجوانی باشد. از دو سه جمله اخیر البته موضوع به فیلمه مربوط نبود.

- کاملا قاطع و بدون تزلزل معمول در کلام، گفتم در من هیچ شکلی از عرفان نیست، هیچ شکلی از معنویتی که با آن دیگری یا خودم را تسکین بدهم؛ این را صرفا تعارف تلقی کرد و اصرار داشت به «منبع آرامش»ام اشاره کنم. گفتم آرام نیستم کلاس برایم شبیه اجرای تئاتر است؛ نقش بازی می‌کنم. باز هم قبول نکرد. زمانی که درس میدادم این زیاد تکرار میشد، یا بخاطر موضوع درس یا آن لحن بی‌هیجانی که انتخاب می‌کردم. بهرحال ساختن فرقه آسانتر از چیزی است که از دور به نظر می‌رسد. در موقعیتش قرار بگیری آدمهای آسیب‌دیده خودشان را از پشت پرت می‌کنند تا بگیری‌شان. جاخالی دادن در چنین مواقعی علاوه بر هوشیاریِ انرژی‌برنده، نوعی از بیرحمی می‌طلبد.

- باید مورد عجیبی باشید که هنوز وبلاگ می‌خوانید، ولی شخم زدن و رفتن پایین و سالهای هشتاد و چهار و پنج را خواندن دیگر زیاده‌روی است.

- می‌دانم پیروزی من این است که بتوانم شکست بخورم. بازی با واژه‌ها نیست. رسیدن به نقطه‌ی قاطع شکست می‌تواند هدف باشد. به آن نمیرسم. به این ترتیب که نه شکست میخورم نه پیروز میشوم: ادامه می‌دهم.

https://t.me/wordwarzeno

https://twitter.com/zenomek

۱۳۸۶/۵/۲۰

غلاف تمام فلزی

وبلاگ ها

سایت ها

نوشته های پیشین