بر سر دو راهی

بر اساس زندگی  خانم ف. م ، سی ساله از تهران

 

 

سالهای مدرسه خوب یا بد، زشت یا زیبا، تمیز یا کثیف خیلی زود سپری شد و من توانستم با نمره های نسبتا خوب دیپلم بگیرم . بعد از آن سعی کردم در مدتی که بدنبال نیمه ی گم شده ی وجودم هستم وقتم را با شرکت در کلاسهای مختلف پرکنم . پدرم سالها  پیش مرده بود و من به خرج عمویم بزرگ شده بودم . او هم علی رغم اینکه کارمند ساده و زحمتکشی بود از پرداخت هزینه ی کلاسهای جور واجور من مضایقه نداشت و هیچ وقت بر سر من منت نگذاشته بود .با اینهمه  چیزی مثل خوره روح مرا در انزوا می خورد و نابود می کرد و من کسی را نداشتم که با او درباره ی این مسائل صحبت کنم و فکر هم نمی کردم کسی دردها و رنج های مرا باور کند و جدی بگیرد .همه چیز همین طورها بود  تا اینکه یک روز که از کلاس گلدوزی روی جلد قلمدان بر می گشتم با مهناز برخورد کردم . مهناز همکلاسی قدیمم بود و مدتی بود از او بی خبر بودم . با هم از چیزهای مختلفی صحبت کردیم و یاد مدرسه و خوبی ها و بدیها . زشتی ها و زیبایی ها . تمیزی ها و کثیفی هایش را زنده نمودیم .(آه . چه روزهای ساده و نمناکی بود روزهای مدرسه ) وقتی که از مهناز خداحافظی می کردم  کارتی از توی کیف دستی اش بیرون اورد و داد به من . گفت کارت شرکتی است که در ان مشغول به کار است و من می توانم از صبح تا شش عصر انجا بهش تلفن کنم .گفت مدیر شرکت جوانی خوش تیپ و بسیار ثروتمند و مهربان است و اگر بخواهم می تواند برای من هم  کاری در انجا دست و پا کند . سرتان را درد نیاورم . اشنایی من با فریبرز به همین سادگی صورت گرفت .روزی که برای معرفی و درخواست کار به شرکت مهناز اینها رفته بودم با جوانی قد بلند و بسیار مودب برخورد کردم که ساعتی بعدفهمیدم همان "فریبرز مفخم" مدیر عامل شرکت است . او با لبخندی عمیق و در عین حال مهربان و البته جدی و مردانه از من پذیرایی کرد و دستور داد چای و شیرینی برایم بیاورند . همان لحظه ی اول که او را دیدم احساس کردم سالهاست می شناسمش .با هم راجع به همه چیز صحبت کردیم . انگار زمان متوقف شده بود و جز من و فریبرز کسی در  جهان وجود نداشت .در آن لحظات خودم را خوشبخت ترین دختر روی زمین احساس می کردم .فریبرز همینطور حرف میزد و من محجوبانه و زیر چشمی نگاهش می کردم و عرق می ریختم . چه حرارت مطبوعی . ناگهان در باز شد و زنی میانسال و بزک کرده داخل شد . نه سلام کرد و نه سری تکان داد . یکراست رفت پشت میز فریبرز و توی صورت من نگاه کرد و گفت :"خانم مجرد استخدام نمی کنیم " بعد هم آمد دست مرا گرفت و در حالیکه خنده ی بلند و چندش آوری سرداده بود (از آن خنده ها که مو بر تن آدم سیخ می کند ) مرا  از اتاق بیرون کرد . من هاج واج مانده بودم که این کیست و با چه جراتی در حضور مدیر شرکت اینطوری برخورد می کند .چگونه توانسته فریبرز من را اینچنین اسیر و ذلیل خودش کند ؟آخر فریبرز سکوت کرده بود و سرش در تمام مدتی که زنیکه مرا بیرون می کرد پایین بود و هیچ کاری نمی کرد . انگار دنیا را روی سر من خراب کرده بودند .آمدم بیرون و همینطوری بی هدف توی خیابانها راه رفتم .به بخت سیاه خودم نفرین فرستادم .همه ی بدبختی های زندگی آم آمد جلوی صورتم . آه که چقدر راه رفتم و غصه خوردم.  نزدیک های غروب خسته و درمانده برگشتم خانه .چشمم دیگر جایی را نمی دید اما  دیدم یک ماکزیمای سیاه رنگ ناشناس کنار در خانه پارک شده . اگر حالم انقدر بد نبود حتما نگاه می کردم ببینم  فول کلاس است یا نه. اما حالم آنقدر بد بود که در بند مدل ماشین نبودم . ماشین هم یکریز چراغ میزد و دستش را گذاشته بود روی بوق .من قدم هایم را تند کردم که زودتر بروم خانه سه یا چهارتا اگزاسپام بخورم و تا صبح بخوابم .اما تا امدم در خانه را باز کنم جوان بلند قد مشکی پوشی که چند ثانیه بعد فهمیدم فریبرز است از آن پیاده شد .من بدون اینکه متوجه عواقب کارم و انگار که مسخ شده باشم تعارفش کردم بیاد داخل خانه . عمو و زن عمویم رفته بودند شاه عبدالعظیم و تا آخر شب نمی آمدند . فریبرز از وقتی امده بود هیچ حرفی نمی زد .نشسته بود روی راحتی و تلویزیون نگاه می کرد . رفتم برایش چای آوردم . از چشمهایش غم عجیب اما عمیقی تراوش می نمود . قند را با دستهای ظریفش که ساعت رولکسی بر ان بسته شده بود برداشت و گذاشت توی دهانش . یکدفعه به سرفه افتاد .تا من به خودم بحنبم رنگش کبود شد و پخش شد روی زمین.دست و پایم را گم کرده بودم .به خودم که آمدم برش گرداندم و با کف دست تند تند زدم به پشتش. اما فایده ای نداشت و تنش به تدریج سردتر و سردتر می شد ....

***

حالا از خوانندگان تقاضا دارم که مرا راهنمایی کنند ؟ ایا به پیشتهاد محسن اقا که سر کوچه مان کبابی دارد پاسخ مثبت بدهم و زن دومش بشوم  یا تا اخر عمر با خاطره ی ماکزیما و ساعت رولکس فریبرز زندگی بنمایم . خواهش می کنم مرا راهنمایی بگردانید !

 

پ.ن :رضا براهنی معتقد است یکی از راههای انچه بازنویسی بوف کور می خواندش این است که قلم را از راوی بگیری و بدهی دست زن اثیری . حرف جالبی است. این نوشته هم قصد هجو کردن ان را ندارد . خدا می داند که اصلا ربطی هم به آن  ندارد.صرفا یک نوشته ی عبرت آموز عشقی و فلسفی است .برای کمک به دخترخانمی که به طرزی خطرناک بر سر دوراهی گیرکرده .