حاشیه ای بر زمین خوردن

آدمی که زمین می خورد خجالت زده می شود . فرض اول این است که او در زمین خوردن اش مقصر بوده .....

آدمی که زمین می خورد خجالت زده می شود . فرض اول این است که او در زمین خوردن اش مقصر بوده . این فرض در مورد ادمهای بزرگسال صادق نیست . نه به این دلیل که بچه ها عمدا زمین می خورند . صرفا به این دلیل که بچه ها مادر  ( و اغلب پدری ) دارند که با عصبانیت و دلسوزی توامان از انها بپرسد «چرا حواست را جمع نمی کنی ؟ » بنابراین باید دنبال دلیل دیگری برای شرمندگی یگ فرد بزرگسال بگردیم . او از گیج بازی خودش خجالت زده می شود ؟ ظاهرا این جواب قانع کننده است . اما توجه کنید که اغلب ادمها از گیج بودن نه تنها خجالت زده نمی شوند بلکه حکایت گیج بازی های شان را با افتخار تعریف می کنند . و البته حق هم دارند . ادم ها گیج بازی  را نشانه ی جذابیت می دانند . پسر مرتب و منضبطی که همیشه حواس اش جمع است اغلب همان کسی  است که باید در جمع راهش نداد . گیج ها بیشتر پسندیده می شوند و این باعث می شود در محافل دوستانه و غیردوستانه  یکی از رایج ترین شرح احوال ها مربوط به احوال گیج بازی راویان باشد . همراه با خنده و کیف و اشتیاق حاضران برای اینکه در نوبت بعدی حکایتی از گیج بازی خودشان تعریف کنند تا از قبلی گیج تر به نظر برسند . بنابراین نمی توان گفت دلیل خجالت زدگی کسی که زمین می خورد این است که دیگران به گیج بودن اش پی می برند . باز هم جلوتر برویم . کسی که زمین می خورد خودش را در موقعیت پیش بینی ناپذیری قرار می دهد . او دیگر متعلق به جمع {گیج ها} نیست .یکه است . تنها است . یکی است در میان تعداد آدمهایی که ایستاده اند و تعادلشان برقرار است . جمع او را نمی پذیرد بلکه با شگفتی و تحقیر توامان نگاهش می کند . کسی که زمین می خورد در موقعیت ان آدمهای منزوی ای قرار می گیرد که درسطح دیگران  جای ندارند . او برای چند لحظه احساس طرد شدگان را حس می کند . موقعیت امن اش را از دست رفته می بیند ..آنجا که ناگهان سطح  از دست می رود . تنها یی می اید . نه آن تنهای دراماتیزه شده ای که در بعضی نمایشها و فیلم ها و داستانها می بینیم . یک تنهایی که مثل تقدیر بر سر آدم خراب می شود . خفت آور و زشت است . تنهایی واقعی است . اگر کسی می خواهد تنهایی را نشان دهد نباید ان را  دراماتیزه کند ( همانطور که گیج بازی را دراماتیزه می کند ) آن تنهایی شیکی که دراماتیزه شده { نظیر تنهایی قهرمانان فیلم نوار یا اگر بخواهیم جزئی تر بگوییم تنهایی هایی نظیر تنهایی  سامورایی ملویل  ) اصولا تنهایی نیست .تنهایی اصیل همان حسی را ایجاد می کند که فرد زمین خورده تا چند لحظه پس از زمین خوردن اش با خود دارد .هیچکس دلش نمی خواهد زمین بخورد . هیچکس  به زمین خوردنش مفتخر نیست ..در ادبیات به گمان من تنها کافکا توانسته است هولناکی و بی معنایی تنهایی را ...آنچنان که هست یا دست کم بسیار نزدیک به آنچه هست بیان کند  .و طبیعتا  هر کسی که خواسته همان  آثار را دراماتیزه کند ( از اورسون ولز تا سادربرگ ) موفق نبوده و اصل کار از دست رفته .  تفاوت انها با کافکا مثل تفاوت احساس کسی است که دارد در جمعی آشنا درباره ی گیج بازی هایش لاف میزند و کسی که  در حضور جمعی نه چندان آشنا  زمین می خورد . در آن لحظه ای که دارد  تن به درد امده اش را از روی زمین بلند می کند ....