در وصف پرستو(خطاف) نوشته* که پرنده‌ای ضعیف است و عمرش کوتاه است. هر سال از هندوستان راه می‌افتد می‌رود آن‌طرف دریا بچه بدنیا می‌آورد و همراه بچه‌اش برمی‌گردد اما خودش وسط راه برگشتن می‌میرد، بچه ادامه می‌دهد و می‌رسد به هند، بعد بچه که حالا بالغ شده برمی‌گردد و آن طرف دریا بچه‌اش را بدنیا می‌آورد و خودش وسط راه برگشتن می‌میرد و می‌افتد در دریا و بچه‌اش ادامه می‌دهد و الی‌آخر.
خیلی زیبا است و احتیاج ندارد با آن چیزی را تفسیر کنیم. خودش برای خودش کافی‌است. اصلا همان غایت‌مندی بدون غایت است که کانت جزء شرط‌های «زیبا» بر می‌شمرد. من هم در مقابل وسوسه‌ی استفاده از آن برای گفتن حرفی دیگر مقاومت میکنم.
*محمد ابن محمود همدانی در عجایب‌‌نامه
سلام.چرا دیگه مطلب نمیذارید؟هفت ساله مطالب شما رو پیگیری میکنم.لطفا بازم مطلب بذارید.من نوشته هاتونو دوست دارم
پاسخحذفسلام. مرسی که گفتید. علتِ اصلیش سالخوردگیه ولی دارم سعیِ خودمو میکنم:)
حذف