مرثیه ی شاعر

سیامک کاشی پور شاعر بزرگی نبود ....

 سیامک کاشی پور شاعر بزرگی نبود .خودش هم می دانست که نیست .حاصل تلاش همه ی عمرش در حیطه ی ادبیات بیست و یک شعر* بود در یک کتاب زرشکی کوچک با تیراژ هزار نسخه که تقدیمش کرده بود به خانم سمیه نادری. سیامک  دلش می خواست شاعر شناخته شده ای باشد .در واقع اینطور نبود که شکست خوردن را حتی به ظاهر ستایش کند.همیشه از گلشیری نقل می کرد که در ادبیات سرباز گمنام نداریم . می گفت وقتی خرده ای استعداد در خودت کشف کردی باید  به هر دری بزنی که نمایشش بدهی .نه فقط بخاطر خودت . بخاطر تعهدی که به زیبایی و ادبیات داری .باید سعی کنی بالا رفتن از این این نردبان را جدی کنی .فقط در این صورت است که شاعران بزرگ و اصلا آدمهای بزرگ می توانند احساس بزرگی کنند و غنی تر بشوند . می گفت این ژست های بی تفاوتی باعث می شود آدمی که به اوج رسیده احساس حماقت کند .احساس کاسبکار بودن چنین آدمی را (بخصوص اگر کمی حساس باشد) خرد خواهد کرد.

   او از زمانه ای گله می کرد که در ذهن مردمش آدمهای کار نکرده جدی تربه نظر می رسند .او ترنر و استراچی را برتر از ویرجینیا ولف نمی دانست . معتقد نبود که سالوادور دالی از یکی مثل مارسل دوشان احمق تر است . حتی عصبانی می شد .یکی از چیزهایی که واقعا عصبانی اش می کرد همین بود .بخصوص وقتی برق ستایش را در چشمهای کسی ( اغلب من) می دید نمی توانست روی صندلی بنشیند . بلند می شد و ناسزای معصومانه اش را با جدیت تمام پرتاب می کرد "خیلی خری" 

 

   سیامک امروز مرد . پنجاه و نه ساله بود .برای پنجاه و نه ساله ماندن و نرسیدن به شصت سالگی خیلی چانه می زد . سمیه خانم معتقد بود پنجاه و نه سال شوهرش تمام شده و مدتی است که شصت ساله محسوب می شود . سیامک می گفت این وارد شدن و تمام شدن و اینها اختراع مادرها است که دوست دارند بچه شان زودتر بزرگ بشود.سمیه خانم از این کنایه دلگیر بود....

 

 

 یکی از آنها را  بخوانید :

 

شعر نوستاژیک و عاشقانه در سه مصرع

 

در کودکی گنجشکی را از سر شاخه ای با تیرکمانی چوبی – چرمی زدم. گنجشک افتاد روی پشت بام همسایه. رفتم بیاورمش .نبود که نبود. دیشب رفتم پشت بام آنتن را بچرخانم که مهران مدیری را ببینم. گنجشکی مرده دیدم  . به زنم گفتم این همان نیست. خندید که خل شدی.معلوم است که همان نیست .درآمدم که خل نشدم.می دانم که همان نیست. گفت اگر این همان بود که خیلی شاعرانه می شد.گفتم حالا که همان نیست شاعرانه است.

گفت:

شاید .