منصور سپهربند

در دعوای امیرقاسمی و شب‌خیز. منصور سپهربند صدای سوم بود. یک‌بار شهرام شب پره میهمان برنامه‌اش بود. به شهرام گفت "شهرام جان. من تو را از دوره مدرسه می شناسم. با هم توی یک مدرسه بودیم". شهرام خیلی صادقانه گفت "ناظم بودی؟ "  سپهربند گفت "نخیر. تو سال بالایی من بودی".

ویژگی اصلی سپهربند این بود که موهایش سفید شده بود. به همین خاطر توقع این بود که صدای عقل باشد از لوس انجلس. اما واقعا از بقیه بزرگتر نبود. تیپ اش طوری بود که ادم توقع داشت درباره‌ی اوپک یا بحران مالی جهانی حرف بزند اما علایقش محدود می شد به عکسهای بامزه. جوکهایی که آن موقع در فروم های جوک دست به دست می گشت و صحبت درباره اب و هوا.  چند بار سعی کرد حداقل وقیح باشد. ولی حرفها سر زبانش نمی آمدند. کل این پروژه منتهی شد به درخواست از سپیده (خواننده) برای اینکه ببوسدش. سپیده هم لپ های کرم‌مالیده شده اش را با احتیاط اورد جلو. این هم با کت و شلوار معذبش بلند شد. با یک وضع نامتعادلی رفت سمت صندلی سپیده. سپیده همچنان نشسته روی صندلی. سپهربند رسیده نرسیده لپ ها را ماچ کرد. بعد ایستاد.  کله اش از کادر خارج شد. یک کمی سختش بود همینطوری ماجراجویی اش را به پایان برساند. قرار بود یک کار جنجالی باشد. ولی خوب آخرش رفت نشست سر جایش. کارش با استانداردهای سپیده هم بی‌معنی بود. گاهی هم می‌خواست به میهمان برنامه یا آن خائن به موسیقی و فرهنگ ایران که در تلویزیون همسایه کار می کرد متلک بیندازد.  نمی گرفت. با بینندگان روی خط لاس بزند. نمی شد. هیجان ؟ نداشت. داد و بیداد؟ صدایش در نمی آمد. در برنامه اش حرف میزد. درباره‌ی چی؟ این چیزها را فقط خدا می‌داند. می‌آمد می‌نشست و "برنامه" داشت.

 رفت یک خانمی را پیدا کرد که برنامه‌اش بیشتر حالت "چلنج" پیدا کند. خانم از این ادمهایی بود که بطور حرفه‌ای توی کار ایروبیک و تغذیه و پوست و مو هستند. دنبال کار خودش بود. برای "بیزینس" کوچکش که به نحوی "مشاوره در امور زیبایی بطور کلی" بود مشتری پیدا می‌کرد. بعد از مدتی هم کاملا معلوم بود اصلا به حرفهای سپهربند گوش نمی‌کند. سپهربند می‌گفت "خانوم شما به نظر شصت‌ساله میرسی". بعد لبخند میزد. خانم هاج‌ و واج نگاه می‌کرد. چند ثانیه مکث می‌کرد و ...خوب حالا می تونم درباره ی کربوهیدرات حرف بزنم؟  سپهربند عصبانی می‌شد. "خانم داشتم با شما حرف می‌زدم ها" خانم عذرخواهی می‌کرد. خوب حالا چی می‌گفتید؟  "می‌گفتم به نظر شصت‌ساله می‌آیید".  نه من سی‌و‌چهار سالمه. خانمایی که می خوان وزن کم کنند بهتره نون و برنج رو ...."خانم؟"...بله اقای سپهربند؟ ...

خلاصه یک چنین وضعیت غم‌انگیزی بود. تا این‌که یک روز خانم رفت برنامه مستقل خودش را گرفت. یعنی بجای سهربند که به نوعی خودش را همه‌کاره تلویزیون می‌دانست با مدیر اصلی (بی‌بیان) صحبت کرد و آمد برای خداحافظی نشست در برنامه سپهربند. سپهربند کل برنامه را بغض داشت. بعض ناشی از حسادت. نمی توانست پنهان کند. بعد با خنده زورکی گفت "من شما رو مشهور کردم". خانم که خیالش راحت شده بود در برنامه ی خودش هرچقدر دلش بخواهد می تواند درباره کربوهیدرات صحبت کند تصمیم گرفته بود دل بدهد به شوخی های سپهربند. بخاطر همین فکر کرد جوک است و خندید. هاها...آره شما منو مشهور کردید. "ولی من جدی گفتما". خانم همچنان می‌خندید. آن برنامه با دلخوری به پایان رسید.

خوب اینجا جایی است که باید از کل این ماجرا نتیجه بگیرم. چیزی بگویم که به نحوی چیزی را روشن کند. مثلا بگوید "ما چطوری ما شده ایم" یا دست کم موقعیت سپهربند را بگیرم و مثل یک سلاح پرت کنیم طرف یک طیف سیاسی یا فکری. "شما. شما که فکر می کنید فلان و بهمان اید نهایتا یک عدد سپهربند هستید". ولی فارغ از اینکه چنین کاری شدنی است یا نه.  من این کار را نخواهم کرد. می‌خواهم این نوشته صرفا یک تک‌نگاری درباره منصورسپهربند باشد.