قسمت آخر

طبیعتا شب است و تاریک و از این قبیل....

طبیعتا شب است و تاریک و از این قبیل. اما قبل از آن باید گفته شود مدتی است تنها زندگی می کنم . اول - یعنی حدود بیست سال قبل - پدرم مرد. بعد آن چند نفر رفیق پای فیلم س ک سی و عرق و تریاک و سیگارم رفتند سراغ زندگی و نامزد و بچه و سهام پارس الکتریک شان .بعد مادرم گذاشت رفت آن دنیا -به فرض وجود - و آخرش هم  سه تا دوست دختری که در اینهمه سال توانسته بودم بدست بیاورم نمی دانم کجا و چطوری گم و گور شدند.

عرض می کردم که شب است و تاریک است و من چشمهایم رو به سقف باز است و می شمارم. رسیده ام به هفتصد و چهل و دو. طبیعتا به هزار که برسد سیگار دیگری روشن می کنم.

حالا رسیده ام به هزار و سیگار دیگر در حال روشن شدن است .

تا اینجا لابد نتیجه گرفته اید دارم یک زندگی بوف کوری را تجربه می کنم و الان است که از درز دیواریارو دختره ر ا ببینم و از این قبیل...

طبیعتا اگر اینطور باشد نباید به خواندن ادامه دهید. می توانید به قول من اعتماد کنید؟ خب در آن صورت می گویم یک داستان هیجان انگیز و تا حدی وحشت آور شروع می شود، قبل از آنکه دوباره به هفتصد و چهل و دو برسم.

 

شما می دانید امروزه قیمت روسپی در تهران عزیز ما چقدر است؟ من زیاد از قیمت ها خبر ندارم. به همین دلیل تاحالا زیاد سرم کلاه رفته و آن رفقای رفته به دنبال زندگی و نامزد و بچه و سهام پارس الکتریک ام آن وقت ها ورد زبانشان بود که "اااااااک... بیست و پنج تومن واسه اون آکله" و از این قبیل.

طبیعتا حالا که آنها هم نیستند و کسی هم بعنوان پای ثابت گفتگوهای روزانه و نجواهای شبانه وجود ندارد بیشتر سرم کلاه می رود.

بهرحال یکی که از پنج سال اخیر بطور کاملا منظمی ماهی دوبار آمده بود دو هفته پیش گفت که دارد می زند توی یک کاسبی دیگر و شماره ی "ستاره" را داد.

روی ششصد و سی "ستاره" زنگ زد. نیامده تو قیمت را باهاش چک کردم. سی و پنج هزار تومان. احتمالا زیاد می گفت. پوست خوبی نداشت. قدش متوسط بود و بجای سینه هایش دو دکمه ی بزرگ صورتی رنگ روییده بود. بغیر از اینها و با حال و روز من نمی توانست خیلی بد باشد.

همینکه لباسهایم را در آوردم و چند خمیازه کشیدم بلند شد آمد و بزرگوارانه یکی از سرویس های نه چندان محبوب مرا پیشنهاد داد. گفتم لازم نیست و درازش کردم روی تخت و از این قبیل.

طبیعتا اهل خوردن پول ج ن د ه ها نیستم. بخصوص این یکی که انگار نفسش بالا نمی امد و چند بار ترسیدم وسط کار خفه شود. پولش را تمام و کمال دادم. گفتم آژانس بگیرم که گفت "وسیله دارم" ... داشت میرفت نگاه کردم دیدم وسیله اش ماتیز است .سفید و لابد انطور که در تلویزیون می گویند دوست محیط زیست .

 کاندوم را پیچیدم لای عرقگیرم که همه جایش را با سیگار سوزانده ام و از ایوان در یک پرتاب انرژی بر انداختم توی خر ابه ی پشت خانه.

 

اغلب می شنویم که "فلانی گوسفندهاشو فروخته آمده اینجا " که خب، یک حرفی است که تهرانی های شکست خورده در زندگی و عشق و سهام می زنند. مخاطبشان هم یک شکست خورده ی دیگر است که معمولا سری به افسوس تکان می دهد که "بله، فلانی و بهمانی از فلان و بهمان دهات آمده اند و فلان ماه نشده بارشان را بسته اند و بهمان قدر سرمایه دارند" ...در این گفتگوها اغلب امکانات طرف مقابل به هیچ گرفته می شود. مثلا اگر یارو از ملاکین باشد می گویند گوسفندهایش را فروخته، اگر هیچ چیز نداشته باشد و بزند در آدکادمی های پایتخت برود بالا می گویند "مثل خر می خواند" و اگر هیچ کدام نباشد می گویند "دهاتی ها از هیچ کاری ابا ندارند و هر دری را می زنند.این است که هیچ شان همه چیز می شود"

این مقدمه را چیدم که کسی فکر نکند که ندانسته می گویم خرابه ی پشت خانه متعلق به یکی از همین در و داهاتی هایی است که گوسفندهایشان را فروخته اند و آمده اند شهر و وضعی بهم زده اند. مدتها است مجوز ساخت یک دوازده طبقه را گرفته اما شروع نمی کند. طبیعتا او هم منتظر چیزی است. خارج شدن قیمت خانه از رکود و مشخص شدن وضعیت تحریم ایران و ترکیب مجلس و هشتم و از این قبیل .

 چند وقت پیش که خدا می داند هنوز این احمدی نژاد رییس جمهور نشده بود آمدند سراغ من که خانه را بفروشم که لابد بیندازد تنگ این زمینش. طبیعتا من زیر بار نرفتم . نه به دلیل علاقه به حفظ ملک خانوادگی که این چُسک زمین و این دو طبقه صد و پنجاه متریِ آجر سه سانتی شده ی شوره زده ی بدقواره با آن آیفون تصویری صد و پنجاه هزار تومنی خرابش به کار گرفتن این ژست ها نمی آید. نفروختم چون از قیمت زمین خبر ندارم و معامله کردن بلد نیستم و نمی توانم یک جای جمع و جورتر بخرم و اگر بروم توی یک محضر اصلا نمی دانم چطوری چیزی از تملک یک نفر خارج و به تملک نفر دیگر در می آید و فرق چک ها را نمی دانم و مثل خر سرم کلاه می رود.

بعدش که خود یارو آمد و دیدم از همین گوسفندی ها است .رگ اصیل تهرانی ام زد بالا که نمی فروشم آقا، نمی فروشم. بروید در ولایت خودتان ساختمان سازی کنید و تهران بقدر کافی آباد هست و آبادی شما است که از صدقه سری شماها دارد ویران می شود و از این قبیل.

یارو هم  چایش را سر کشید و بی خداحافظی رفت که یعنی به درک و به فلانم و از این قبیل .

طبیعتا من بیشتر سر لج افتادم و احساسات شوونیستی درم شکوفا شد. علی رغم اینکه می دانم پدر پدربزرگم از طرف مادری  یک بی کس و کاری بوده که معلوم نیست از کجا آمده تهران و از آن طرف هم بطور مشخص نسب مان به یک آدم ناکجاآبادی می رسد که در چهل و پنج سالگی در ازای طلبش دختر صاحب کارش را عقد کرده و از توی این ماجرای کثیف پدرم و طبیعتا خودمن در آمده ایم. اینها را برای نفی آن احساسات  نمی گویم . فقط خواستم روشن کنم  که علی رغم آگاهی به لجن مال شدن خودم آن احساسات غلیظ را بروز می دادم. بعد از آن هم هر اشغال کثیف و انزجار آوری را که فکر کنید پرت کرده ام توی خرابه و هنوز هم می کنم. بخصوص دلم می خواهد چند نوار بهداشتی مصرف شده به کلکسیون پرتاب هایم اضافه کنم که در این شرایط بی زنی و بی دوست دختری صرفا یک رویا است.

برگشتم خانه که بساط تریاک را برپا کنم. معمولا بعد از این قبیل ج . ن . د. ه  بازی ها تریاک می کشم که طبیعتا دو نوع اعتیاد محسوب می شود.

برای پیدا کردن سیخ - که همیشه ی خدا گم و گور است و من برای راحتی وجدان چند دقیقه ای همیشه دنبالش می گردم - کمی این طرف و آن طرف زدم و بعد رفتم آخرین گل مصنوعی ای که در این طبقه باقی را مانده به سیخ تبدیل کنم. برای نا آگاهان بگویم که گلهای مصنوعی بطور بالقوه سیخ هستند. کافی است ماده ی بدبو و پلاستیکی دور شاخه شان را بتراشی و سیم عریان شده را به مقدار  دلخواه ببُری. آنوقت یک سیخ از تویش در می آید.

 

مادر من قبل از رفتنش به آن دنیا –به فرض وجود- به گل مصنوعی علاقه و افری داشت و این گلها در دو طبقه ی خانه و راهروها و انباری و پارکینگ و خرپشته و چهار تولت ساختمان در این پنج سال سیخ تریاک ا هر دو هفته یک بار مرا تامین کرده . اگر هر گل را به پنج سیخ تبدیل کرده باشم و هر گلدان پنج شاخه گل داشته باشد و من به طور منظم هر دو هفته یک بار ج.ن.د.ه بازی کرده باشم و بعد از هر ج ن د ه بازی یک سیخ مصرف کرده باشم  هر گلدان حدود یک سال سیخم را  تامین کرده.

دست می کنم توی گلدان که شاخه گل را بیرون بکشم. در نمی آید. نه آنطور که معمولا گلهای مصنوعی بخاطر زائده ی ته شان از گلدان در نمی آیند. طوری که انگار یک آدم قوی یا ناامید که در حال سقوط باشد از اعماق گلدان ،گل را چسبیده...

نمیدانم از بی خوابی است یا همینطوری وهم برم می دارد که مادرم دارد از آخرین گلش در این طبقه دفاع می کند. طبیعتا از این چیزها نمی ترسم و میروم طبقه بالا که گلی دیگر پیدا کنم. با محاسبات من تا پانزده بیست سال آینده از خریدن گل مصنوعی معافم.

راه پله ها تاریک است و مدتهاست چراغ زماندارش به نفع خاموشی خراب است (چند سال پیش به نفع روشن ماندن خراب شده بود که مادرم داد درست کنند) چند پله را بالا می روم که حس می کنم کسی گوشه ی جاکفشی کز کرده. چشمم را برای دیدن تنگ می کنم. درست است . یکی کز کرده. زنی باید باشد. خودش را در چادر سیاه پوشانده و کز کرده آن پایین. طبیعتا فکرم به سمت مسائل ماورایی نمی رود. می گویم لابد ستاره در را باز گذاشته و یکی که سردش بوده امده تو. دختران فراری که در تلویزیون خیلی راجع بهشان حرف است یا زنی که از شوهرش کتک خورده و کسی را در تهران ندارد. نامعقول است اما تا صدای خنده ی ریزش را نمی شنوم باور نمی کنم. می روم تو که چراغ قوه بیاورم. طبیعتا به این امید که از فرصت استفاده کند و برود. نرفته. چراغ را می اندازم روی صورت در چادر پیچیده اش. صدای خنده اش بلندتر می شود. خوب انگار قرار است بترسم. اگر قرار است بترسم نباید چیز ترسناکی باشد. بخاطر همین یاد گوسفندی می افتم که می خواست خانه را بخرد. فکر ترساندن آدم بی رگی مثل من برای فروختن خانه آنهم از طریق القای پدیده های ماوراطبیعی فقط از ذهن یک گوسفند ساطع می شود.

می روم جلو که چادر را پس بزنم. زن خودش را جمع می کند. نور چراغ را می اندازم روی صورت پوشیده اش. خودش رویش را باز می کند. می شناسمش. مچاله شده در یک چادر سیاه که لابد بخاطر جنس بدش حسابی بور شده .اگر تاثیر نور سفید چراغ نباشد.

می گویم چرا اینجا نشسته و بلند شود بیاید تو و از این قبیل ...

چادرش را می اندازد روی سکوی اشپزخانه. چقدر جوان شده. به لاغری سالهایی که به نظرم خیلی زیبا می رسید. با پوستی گندمی و چشمهای درشت قهوه ای. صدای خنده اش بلند می شود. دقت می کنم. دهانش بسته است. می گویم چرا می خندی. چیزی نمی گوید. طبیعتا اشتباه کرده ام . صدای خنده نیست. صرفا بد نفس می کشد. مثل آدمهایی که خیلی خاک خورده اند یا تنگی نفس خیلی ناجوری دارند یا مثل آن بسیحی بریده "ازکرخه تا راین" که می زند توی گوش بسیجی نبریده و بعدش می گوید "شاه اهد دیهگه نهدیدمهت"

 

می نشید پشت میز آشپزخانه. برایش چای می ریزم. قبلا زیاد نمی خورد. مگر چه می شد و چقدر دهانش خشک می شد که بگوید برایش بریزم. ولی این را با وسواس مزه مزه می کند. می گویم "داغ نیست ".

نفسش بهتر می شود و دیگر صدای خنده نمی آید.

منتظرم حرفی بزند. یا نمی دانم، غرهای متداول و از این قبیل .... منتظرم سراغ گلها را بگیرد. نمی گیرد. چایش را که تمام می کند حواسش به استکان من است که خالی شود. بعد هر دو را بر می دارد و می گذارد توی ظرفشویی و یکراست می رود می نشیند روی کاناپه. یعنی لم می دهد. عسلی ها را پشتش جابجا می کند و دست می برد به ریموت کنترل که طبیعتا باطری ندارد. خودم تلویزیون را روشن می کنم. صدای موسیقی آشنایی می آید .سالهاست که آهنگی نشنیده ام. بجز همین آهنگهای تیتراژی تلویزیونی که همینطوری به گوشم خورده اند. اما این یکی عجیب آشنا است. گوش می کنم. آنقدر که بغضم می گیرد و آب توی چشم هایم جمع می شود و سینه ام سنگین می شود و از این قبیل.

 

می روم می نشینم روی مبل کنارکاناپه .نگاهش می کنم .شش دانگ حواسش به تلویزون است. تکرارآخرین قسمت سریالی است که چند سال پیش پخش شده بود . حالا می توانم بگویم " پنج سال پیش " و قسمت آخرش درست پنجشنبه ای پخش شد که چهارشنبه اش مادرم رفت  آن دنیا. به فرض وجود. طبیعتا و از این قبیل ....